Οι σκέψεις μου για τον Αυτισμό...

 Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Αυτισμού σήμερα 2/4 σκέφτηκα να γράψω τις σκέψεις μου για τον Αυτισμό.

 Δυσκολεύτηκα να κάτσω να γράψω έστω και δυο αράδες για τον αυτισμό τα αυτιστικά παιδιά και πως το βιώνει το οικογενειακό του περιβάλλον μιας και θεωρητικά είναι θέμα ταμπού .

 Ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια δεν είναι σύνδρομο είναι μια κατάσταση που την ζει τόσο το άτομο που βρίσκεται στο αυτιστικό φάσμα οσο και το οικογενειακό του περιβάλλον.  

 Τα άτομα με αυτισμό είναι άτομα ξεχωριστά χαρισματικά έχουν ένα θαυμάσιο αλλά και συνάμα αλλόκοτο τρόπο σκέψης και έκφρασης .  Υπάρχουν άτομα που μέσα σε αυτή την μπλεγμένη κατάσταση του μυαλού τους γίνονται οι καλύτεροι ζωγράφοι , μουσικοί , αθλητές ακόμη και επιστήμονες κυρίως σε επιστήμες όπως αυτή της πληροφορικής.

 Πώς είναι να ζείς με ένα αυτιστικό παιδί;

 Η απάντηση είναι περίπλοκη αλλά και εύκολη , ένα τέτοιο παιδί σου δίνει απλόχερα την αγάπη του , τις αγκαλιές του αλλά και όταν έχει τις μαύρες του σου κατεβάζει τα ρολά του μυαλού του και δεν σε αφήνει να μπείς με τιποτα μέσα .

 Τα παιδιά αυτά δεν θέλουν μονο την αγάπη μας αλλά και την υποστήριξή μας , θέλουν τον σεβασμό μας . 

 Η οικογένεια των παιδιών αυτών είναι μια οικογένεια δυο και ίσως τρεις φορές περισσότερο δεμένη απο οποιαδήποτε άλλη οικογένεια μιας και ενα σταθερό και πάνω απο όλα αγαπημένο οικογενειακό περιβάλλον δίνει στα άτομα αυτά το ερέθισμα και το έναυσμα να ανοιχτούν και να ξεκλειδώσουν κάθε κομμάτι του πολύπλοκου χαρακτήρα τους.

 Μην λυπάστε τα άτομα αυτά , μην τα απομονώνεται και μην τους φέρεστε

ρατσιστικά δεν το αξίζουν είναι ίσοι με εσάς και εμάς του " φυσιολογικούς". Δεν θέλουν την λύπηση σας -μας αλλά ίσες ευκαιρίες για ζωή με ολους σας- μας. 

 Ευχαριστώ που με διαβάσατε ... 

 Ελευθερία 

Μαμά της Σταματούλας και του Μιχαλακη ...

Υ.Γ. : ΝΑΙ έχω αυτιστικό παιδί και είμαι υπερήφανη για τις χαρές που μου δίνουν τα δυο παιδιά μου.