Είχα πολύ καιρό να γράψω όχι γιατί δεν έχω χρόνο αλλά γιατί δεν είχα καθόλου έμπνευση,και να που κάποια στιγμή σου δίνει κάτι ή μάλλον κάποιος την αφορμή για κατεβατά ολόκληρα...
Ο λόγος σήμερα είναι η πραγματική παιδεία και δεν αναφέρομαι στην όποια απόκτηση γνώσεων ή πτυχίων αλλά στην κοινωνική παιδεία, στην παιδεία που δεν μαθαίνει κανείς στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια αλλά στην κοινωνική μόρφωση που λαμβάνει κάποιος από το οικογενειακό του περιβάλλον .
Με αφορμή μια ανάρτηση που επεσε στα μάτια μου στο φατσοβιβλίο και είχε ως αποδέκτη ένα άτομο με ιδιαιτερότητα που τυγχάνει πολιτικός και τον αστεϊσμό για την ιδιαιτερότητα του αυτή.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε μια κοινωνία πρόνοιας και λέω μια κοινωνία και όχι ένα κράτος που ,δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, οφείλουμε να σεβόμαστε και να αγκαλιάζουμε την όποια ιδιαιτερότητα υπάρχει γύρω μας και να μην την καταδικάζουμε διότι είναι μεγάλο προνόμιο να μπορεί κάποιος να κάνει την ιδιαιτερότητα του προνόμιο και να μην επαναπαύεται στην όποια δυσκολία του και να κωφεύει ... δεν έχει σημασία αν το πολιτικό κόμμα που ανήκει ο καθένας η ιδιαιτερότητα δεν κοιτάει ούτε πολιτική γραμμή ούτε κόμμα ούτε τελεία., δεν έχει σημασία αν το άτομο αυτο πιστεύει σε πράσινους , μπλε κόκκινους κίτρινους κλπ αλλά στον τρόπο και στον σεβασμό που δείχνουμε εμείς ως κοινωνία για αυτό.Εκεί έρχεται να πάρει θέσει η κοινωνική μόρφωση που δεν έχει να κάνει με τα πτυχία τα μεταπτυχιακά ή τα διδακτορικά που έχει κάποιος αλλά με την κοινωνική παιδεία που λαμβάνει κάποιος από το οικογενειακό του περιβάλλον το οποίο παίζει καθοριστικό ρόλο , ενα περιβάλλον που μας μαθαίνει το δικαίωμα του άλλου στο διαφορετικό είτε αυτό είναι εκ γενετής είτε επίκτητο , το οικογενειακό περιβάλλον και μόνο αυτό... Κρίμα λοιπόν στα πτυχία σας- μας αν δεν μπορούμε σαν κοινωνία να αποδεχτούμε το διαφορετικό και ειδικά αν πρόκειται για σωματικό πνευματικό ή ψυχικό έλλειμμα ...
Καλό σας βράδυ
Σεβασμός στην ιδιαιτερότητα...
